بزرگنمایی:

تبسم مهر - کارگردان فیلم سینمایی «سال دوم دانشکده من» در نشست خبری این فیلم تاکید کرد کارکترهای این فیلم به‌صورت غریزی عمل می‌کنند اما خیانت نمی‌کنند.

به گزارش خبرنگار مهر ، نشست خبری فیلم سینمایی سال دوم دانشکده من با حضور رسول صدر عاملی کارگردان، مسعود ردایی تهیه‌کننده، علی مصفا، پدرام شریفی، فرشته ارسطویی، نیلوفر خوش خلق، سها نیاستی بازیگران، کریستف رضاعی آهنگساز چهارشنبه شب 10 بهمن ماه در محل پردیس سینمایی ملت برگزار شد.
در ابتدای این نشست، رسول صدرعاملی با اشاره به اینکه بسیار هیجان‌زده هستم که بعد از سال‌ها دوباره با یک فیلم در جشنواره حضور دارم گفت: قطعا فیلم ضعف‌هایی دارد که برمی‌گردد به تجربه فضایی که هیچ الگویی نداشت.
وی درباره یک خطی بودن داستان بیان کرد: تلاش کردم از یک سینمای اجتماعی فاصله بگیرم و به یک سینمای انسانی برسم. سعی کردیم با همراهی بازیگران مخاطب را همراه کنیم. مشکلات داستان در فضای ذهنی کارکترها می‌گذرد و لازم بود در این فضای تلخ و ملتهب از دوستی حرف بزنیم کارکترها از غریزه خود پیروی می‌کنند و در نهایت به انسانیت و رفاقت می‌رسند.
وی تاکید کرد: بازیگران این فیلم از بین 900 نفر و با همکاری پانته آ پناهی‌ها انتخاب شدند و امیدوارم بازیگران جوان این فیلم نیز مانند دیگر بازیگران آثارم تبدیل به بازیگران مطرح شوند.
صدرعاملی تاکید کرد: در این فیلم از خیانت حرف نزده‌ایم این فیلم درباره خیانت حرف می‌زند، کارکترهایی که در معرض خیانت قرار می‌گیرند و از آن سلامت خارج می‌شوند.
نیاستی بازیگر جوان این فیلم هم در پاسخ به این پرسش که چرا شبیه نگار جواهریان بازی می‌کند توضیح داد: بسیاری به من گفتند شبیه جواهریان هستم اما من هیچ وقت در مورد آن و اینکه مانند وی بازی کنم فکر نکرده بودم. فکر می‌کنم که برای این یک نابازیگر را در فیلمی انتخاب می‌کنند که به این فکر نکند که چه کار باید انجام دهند.
صدرعاملی ادامه داد: پرویز شهباری 4 قصه برای من گفت و من این قصه را انتخاب کردم. پرویز شهبازی در سال94، این فیلمنامه را 4 بار بازنویسی کرده بود.
وی بیان کرد: همه آدم‌های این فیلم درگیر غریزه‌های خود شده‌اند و هیچ ربطی به نسل خاصی هم ندارند. معتقدم این فیلم جذاب‌ترین پایان را دارد و بسیار داستان جذابی است که حتی ساخت آن در سینمای جهان هم تجربه نشده است.
علی مصفا نیز درباره فیلم گفت: این فیلم فیلمنامه متفاوتی داشت چراکه در سینمای ایران چنین روابط انسانی را نشان نداده بودیم.
کریستف رضاعی در پایان گفت: در موسیقی این فیلم سعی کردم رابطه این دو دوست را نشان دهم، رابطه ای که خیانت در آن وجود ندارد، مساله بعدی این بود که تلاش کردم با موسیقی فضای مینیمالی که دانشجویان در دانشکده تجربه می‌کنند را نشان دهم.