بزرگنمایی:

تبسم مهر - تنگناهای شرایط اقامت مهاجرین افغانستانی در ایران مسئله جدیدی نیست. دیروز خبری منتشر شد که بهبود به این شرایط تاسف‌بار را اندکی افزایش داد.

به گزارش خبرنگار مهر مشکلات اقامت مهاجرین افغانستانی در ایران فقط محدود به نخبگان و چهره‌های سرشناس آنها نیست؛ اما این سرمایه‌های فرهنگی ملت فارسی زبان نیز در طول این سالها به شدت از فضای ناکارامد و غیرمنعطف شرایط اقامتی در ایران رنج برده‌اند. نجیب مایل هروی، محقق سرشناس ادبیات و عرفان که در حدود 50 سال است که در ایران ساکن است مثل همه نخبگان افغانستانی هر سال برای دریافت شرایط اقامتی همچنان با مشکل مواجه است. حالا خبر رسیده است که اقامتی ده ساله برای استاد مایل هروی در مجلس تصویب شده است. اقدامی پیشرو و امیدوارکننده برای بهبود شرایط اقامت در ایران که بعد از سالها نوید تغییراتی جزئی اما بسیار موثر در شرایط اقامت فرهیختگان افغانستانی می‌دهد. اقامت‌های چندین و چند ساله سنتی مرسوم در همه کشورهای دنیاست که در موارد متعددی استفاده می‌شود اما به دلایلی نامعلوم در ایران چندان مرسوم نیست.
دیروز مهدی جعفری خانقاه، پژوهشگر ایرانی در متنی که دیشب در کانال تلگرامی‌اش منتشر کرد این خبر را به این شرح اعلام کرد:
ساعتی پیش خبر مسرت بخشی را از شهاب الدین عزیز، فرزند ارشد استاد نجیب مایل هروی دریافت کردم.آری پس از سال‌ها تلاش و پیگیری خستگی ناپذیر، بالاخره در آستانه 70 سالگی و نزدیک به نیم قرن حضور استاد نجیب در ایران، امروز در کمیسیون ویژه اقامت مجلس شورای اسلامی، وعده دکتر ظریف وزیر محترم امور خارجه مبنی بر اقامت ده ساله استاد نجیب محقق شد.
این خبر داغ را ساعتی پیش فرزند ارشد استاد نجیب به نقل از حجت الاسلام پژمان فر نماینده محترم مجلس شورای اسلامی در مشهد برای بنده ارسال کرد.
بی شک بیش از همه این خبر برای فرزند برومند ایشان که 39 سال پیش در ایران متولد شده و مظالمی که بر پدر رفته را از نزدیک شاهد بوده بسیار امیدوارکننده است فرزند سخت کوشی که 19 سال تمام خون دل خورد تا اقامت پدر را پیگیری کند. درک این خوشحالی زمانی دو چندان می‌شود که بدانیم استاد نجیب دیگر مجبور نیست مانند سالیان گذشته برای تمدید یکساله اقامتش به اداره اتباع خارجی مراجعه کند. آری استادی که به قول دکتر رنانی، در حوزه زبان و ادب فارسی نامش همسنگ نام بزرگانی چون استاد عبدالحسین زرین کوب قراردارد و ما قدر او را ندانستیم. با این خبر یکی از بزرگترین نگرانی‌های فرزندان استاد، مرتفع شد بطوری که وقتی شهاب الدین برایم نوشت که جان گرفتم با این خبر وجودم پر از شادی شد. امیدوارم روزی فرا رسد که دغدغه‌های انسانی مهاجران و خادمان فرهنگ ایران بزرگ مرتفع شود و مهربانی‌ها جایگزین بی مهری‌ها شود.